Yola çıkmayı seviyorum. Araçla olması şart değil. Hatta özellikle yürüyerek yol almayı seviyor ve tercih ediyorum. Yürümek başlı başına sıradışı bir eylem, bana kalırsa. Görmemizi, duymamızı, hissetmemizi sağlıyor. Durup nefeslenirken bile yürürken hücum eden düşünceler derlenip toparlanıyor. Benim için yürümek, hayatla başa çıkma eylemi. Ne zamandır yürümekle alakalı notlar alıyorum. Elbet bir yazıya dönüşecekler. Şimdi...

     Mevsim yüzünü yeni yeni güze çeviriyorken deniz kenarında son kez bir kamp yapalım dedik. Deniz kabardığında, sular hırçınlaştığında zor oluyor konaklamak. Çantalarımızı hazırladık ve yola koyulduk.      Rota oluşturuldu: Kandıra, Pembe Kayalar.      Biz İzmit’te oturanlar için Kandıra hemen yanıbaşımızda olup da yazdan yaza anımsadığımız bir ilçe. Kendisini dışarıya gizlemiş, yazlıkçıların bildiklerinin çok ötesinde değerlere sahip, kıymetli...

Korona süreci bilhassa evinden uzakta çalışanların günlük yeme-içme alışkanlıklarını değiştirdi. Kalabalıklardan uzak durma gayreti içinde olan bizler, çayı, kahveyi, yemekleri yanımızda taşımaya daha çok özen göstermeye başladık.Kahvemi ve yemeklerimi yanımda taşımaya Küre, Kastamonu’da çalışırken başlamıştım. İlçede bir lokanta ve bir de pideci haricinde yemek yiyebileceğimiz başka bir yer olmadığı için mecburen termos edinmiştik birkaç arkadaş.Önce...

Kamp için yahut şöyle bir sabah menemeni, çayı yapmak için doğaya çıktığımda gözüme takılan en kötü şey, yerde yakılmış ateşlerin izleri oluyor. Öyle bir iki yerde de değiller. Biri yakmış, diğeri de az ötesine… Bir diğeri de… Bu böyle gidiyor. Her yer kapkara ateş izi olana kadar devam edecek gibi. Halbuki yapılması gereken şey çok...

Günlük yaşamımızda; ister şehirde olalım ister doğada, her an bir kazanın mağduru ya da şahidi olabiliriz. Kaza durumları kimi zaman dikkatsizliğimizden, kimi zaman önemsemememizden, zaman zaman da bizimle alakalı olmayan durumlardan dolayı ortaya çıkabilir. İş güvenliği alanında çalışan arkadaşların üzerinde çok durdukları mevzulardır, risk, tehlike, kaza üçlüsü. Gözlemleyebildiğimiz, öngörebildiğimiz ölçüde bizi kazaya sürükleyecek durumlara karşı...

Nereye gidersem gideyim çayın, kahvenin ihtiyacını duyuyorum. Evde, iş yerinde ya da doğada… Köydeyken kendimi yaylalara vurduğumda, şehir içerisindeki kaçışlarımda ya da çalışma aralarımda… Muhakkak ya termosa dolduruyor ya da ekipmanlarımı yanıma alarak çayımı, kahvemi demliyorum. Elbette ki en keyiflileri, sırtımı bir ayaca yaslayıp demlediklerim oluyor. Çay, memleketimizde kahve kadar eski olmamasına rağmen bütün içeceklerin tahtını...