İnsan, verdiği tahribatla izini belli ediyor. Ormanlara, köylere, yeni tabiri ile “doğal yaşam alanlarına” torununun torunu geçse görebileceği, kişinin soy adı dünyadan silinse orada bulunmaya devam edecek atıklar, çöpler bırakıyor insan. “Dünyada bir iz bırakmak,” bu olmasa gerek. Geçen hafta kamp kurmak için Furkan’la gittiğimiz Tahtalı Göletinde de insanın ayak izini doğaya verdiği tahribattan tanıdık....
Uzun yıllardır yiyecek ve içeceklerimi sırt çantama atıyor ve nereye gidersem yanımda taşıyorum. Ne yediğimi, içtiğimi biliyor ve daha sağlıklı beslenmiş oluyorum bu sayede. Evrak çantamın yanında bir de Decathlon’un 30 litrelik çantasını taşımak çoğu zaman zor geliyor ve hatta bakışları üzerime çekiyor olsa da alıştım. Buna değiyor. Her sabah, istisnasız, “kampa mı gidiyorsun, işe...
Yola çıkmayı seviyorum. Araçla olması şart değil. Hatta özellikle yürüyerek yol almayı seviyor ve tercih ediyorum. Yürümek başlı başına sıradışı bir eylem, bana kalırsa. Görmemizi, duymamızı, hissetmemizi sağlıyor. Durup nefeslenirken bile yürürken hücum eden düşünceler derlenip toparlanıyor. Benim için yürümek, hayatla başa çıkma eylemi. Ne zamandır yürümekle alakalı notlar alıyorum. Elbet bir yazıya dönüşecekler. Şimdi...
Korona süreci bilhassa evinden uzakta çalışanların günlük yeme-içme alışkanlıklarını değiştirdi. Kalabalıklardan uzak durma gayreti içinde olan bizler, çayı, kahveyi, yemekleri yanımızda taşımaya daha çok özen göstermeye başladık.Kahvemi ve yemeklerimi yanımda taşımaya Küre, Kastamonu’da çalışırken başlamıştım. İlçede bir lokanta ve bir de pideci haricinde yemek yiyebileceğimiz başka bir yer olmadığı için mecburen termos edinmiştik birkaç arkadaş.Önce...
