Masa Başında

Masa başına oturmanın bir vakti ve bazı kuralları var. Vakit geceye yakın yahut ertesi günün ilk saatleri olmalı. Halledilmesi gereken ne iş varsa yarım kalmalı.

Bir tek işi geçemiyorum, çocuk sallamak. Bu konuda ahkam kesemem. Alıştı kerata, elde sallanmadan uyumuyor. Bize eziyet değil, bilakis, günün son büyük eğlencesi. Mehmet Selim zaman zaman en yeni becerilerini uykudan kaçmak için sergiliyor. Bize oyun oynayıp uyumayı geciktiriyor aklısıra. Vay uyanık vay.

Başka işler beklemek zorunda.

Günün muhasebesinden ziyade Mehmet Selim yazıları oluyor masa başı yazılarım. Biraz da bu sebepten oturuyorum masa başına, geceleri. Düşünün ki bir insan dünyaya gözlerini açıyor ve her şeyi ilk kez, hem de gözlerimizin önünde yapıyor. Her şeyi fotoğraflama imkanımız olmuyor. Misal; ilk defa bilinçli gülümsemesini fotoğraflayabilmek büyük şans… Ancak o ânı kelimelerle resmedebilmek elimde.

Masa başına otururken yapmaya gayret ettiğim en mühim şey, zihnimi sadece kaleme ve deftere odaklayabilmek. Mevzu kendisini açıyor… Kendim için aldığım notları ince bir işçilikle kağıda dökerken çoğu zaman ilk kelimeyi bulmak ve yazmak için zorlanıyor, kendimce bir yol bulmaya çalışıyorum. Çoğu zaman bir şiirin ilk mısraından alıyorum ilk kelimeyi. Kelimeler anıların kondukları dallar.

Esasında benim için bütün mesele defterin kapağını açmak ve o günün kalemiyle ilk kelimeyi yazmak. Gerisi akıp gidiyor. Bazen bir sayfa, bazen bir yaprak. Zaman zaman da kendimi durdurmak mecburiyetinde kalıyorum. Sözün kısası makbul.

Kitaplığın ömrü iki buçuk nesildir, derler. Biri kişisel kütüphanesini binbir emekle oluşturur. Evladı babasının hatırına muhafaza eder. Torun ise yer kaplıyor, diyerek çıkarır elinden. Umarım öyle olmaz. Olacaksa da bir kütüphaneye verilir. İkinci el dükkanına üç otuz paraya satılsın istemem. Peki, tutulan defterlerin ömrü ne kadar olur? Belki biraz daha uzun…

Saat çok ilerlemeden, masa başına oturayım. Burada laf kalabalığı… Dile gelmeyecek cümleler, defterde.

•