Zaman zaman geriye dönüp baktığımda bazı anıları yaşandığı şekliyle hatırlamakta zorluk çekiyorum. Bazen zamanlar, bazen isimler yer değiştirebiliyor. Bazen de hikayede ufak tefek oynamalar oluyor. Zihnimiz anıları yoğura yoğura en güzel, en hatırlanmaya değer hâle getiriyor vakit geçtikçe. Yaşandığı gibi hatırlansa çoğu şey, geçmiş zamanların yükü hiç inmezdi omuzlarımızdan. Anılar güvenli bir liman, sığınılacak bir yuva çoğu zaman.
Yukarıdaki paragrafı Umre notlarımı yazarken bazı şeyleri hatırlamakta güçlük çektiğim noktada yazmıştım.
Geçmişi zaman zaman sığınılacak bir liman olarak görürüm. Fakat yerimizin şimdiki zaman olduğunu unutmamak şartıyla.
…………..
O kadar çok insan tanıyorum ki elinde geçmiş güzel günlerin anısından başka bir şey kalmamış olan. Ya geçmiş güzel günlerin yahut umutla baktıkları gelecek zamanın içerisinde, bir hayal bulutunun üzerinde yol alıyorlar. Bugün yaşadıkları zorlu günlerden onları kurtaran şey belki de bu. Geçmişleri de zordu büyük olasılıkla ama acısı gidip, anısı kaldı ya, güzelliklerle hatırlıyor.
Bir de en kötü deneyimi bile zihninde yoğurup normalleştirenler var ki bu daha da ilginç. Kendisine yapılan kötülüğü normalleştiremese bile “yılana zehri var diye kızamam elbet,” der, o derece.
………..
Çocukluk, bir insanın en değerli yaşam dilimi. Konunun uzmanı değilim. Boyumu aşacak yorumlar yapmak istemem. Fakat koca koca adamların davranışları, bir şeyleri eksik yaşadıklarını o kadar belli ediyor ki…
…………
Konu konuyu açıyor. Ama eklemeden geçilmez. Kendisinden fiziken zayıf bir insana karşı ilkel bir tutum geliştiren kişinin gelişiminde nedir eksik kalan? Neden bir kadına/çocuğa şiddet uygular insan(!)? Karşısındakini zayıf gördüğü için mi? Yoksa kendisini yetersiz gördüğünden mi?
Bu konular birbiri ardına dizilir gider…
Konuları uzatıp, dallandırdığım zamanlarda bir arkadaşım “bağla artık şu mevzunun altını, darlandım,” derdi dayanamayarak. O kadar içten söylerdi ki bende bir otokontrol mekanizması oluşturdu. Bağlayayım. Dün güzeldi, geçti. Yarın Allah kerim. Bugünü yaşamak mühim.
Günün akşamında kendimize, temas ettiklerimize, Rabbimiz’e karşı mahcup olmayacak titizlikle yaşamak…
