İnsan, verdiği tahribatla izini belli ediyor. Ormanlara, köylere, yeni tabiri ile “doğal yaşam alanlarına” torununun torunu geçse görebileceği, kişinin soy adı dünyadan silinse orada bulunmaya devam edecek atıklar, çöpler bırakıyor insan. “Dünyada bir iz bırakmak,” bu olmasa gerek. Geçen hafta kamp kurmak için Furkan’la gittiğimiz Tahtalı Göletinde de insanın ayak izini doğaya verdiği tahribattan tanıdık....
Yola çıkmayı seviyorum. Araçla olması şart değil. Hatta özellikle yürüyerek yol almayı seviyor ve tercih ediyorum. Yürümek başlı başına sıradışı bir eylem, bana kalırsa. Görmemizi, duymamızı, hissetmemizi sağlıyor. Durup nefeslenirken bile yürürken hücum eden düşünceler derlenip toparlanıyor. Benim için yürümek, hayatla başa çıkma eylemi. Ne zamandır yürümekle alakalı notlar alıyorum. Elbet bir yazıya dönüşecekler. Şimdi...
